ตอนที่ ๒ ความโดดเดี่ยว
เสียงระฆังดังกระฉ่อนไปทั้งโรงเรียน เป็นเสียงบ่งบอกถึงเวลาพักกลางวัน พรและเพื่อนๆก็ไปทานอาหารที่โรงอาหารตามปกติ พรจะได้เงินมาวันละ ๑๕ บาท ซื้อข้าว ๗ เจ็ด ซื้อน้ำ ๓ บาท เหลือเงิน ๕ บาท พรก็จะเก็บไว้ไปหยอดกระปุกออมสินที่บ้าน เมื่อพรทานข้าวและซื้อน้ำแล้วเธอกับเพื่อนก็เดินไปนั่งเล่นใต้ร่มไม้ใหญ่ เพราะอากาศดีมากเย็นสบายแต่นั่งได้ไม่นานเพื่อนๆก็ชวนกันไปวิ่งไล่จับ แต่สำหรับพรเค้าไม่ได้ไปวิ่งเล่นกับเพื่อนเธอเดินออกไปหามุมส่วนตัวโดยการอ่านหนังสือการ์ตูนที่ห้องสมุดคนเดียว ซึ่งในห้องสมุดก็จะมีไม่กี่คน
เมื่อถึงเวลาเข้าชั้นเรียนพรก็เดินไปเข้าห้องเรียนและในวันนั้นคุณครูได้ให้มีการจัดโต๊ะเรียนใหม่โดยจัดให้ได้กลุ่มละ ๗ คน ซึ่งให้จัดโต๊ะเป็นสองแถวแล้วหันหน้าเข้ากันส่วนคนที่ไม่มีคู่ให้นั่งหัวมุมโต๊ะคนเดียว ซึ่งการจัดโต๊ะเรียนแบบนี้จะจัดทุกๆเทอญ ซึ่งทุกเทอญพรก็จะได้นั่งตรงมุมหัวโต๊ะคนเดียว พรเป็นเด็กที่ไม่มีเพื่อนสนิทเลยแม้แต่คนเดียวจะมีก็แต่เป็นเพื่อนในกลุ่มมากกว่า เพราะเธอเป็นเด็กที่มีโลกส่วนตัวสูง ไม่ค่อยเข้าร่วมกิจกรรมที่เพื่อนทำกันเท่าไหร่ ชอบที่จะไปนั่งอ่านหนังสือคนเดียว และเป็นเด็กไม่ค่อยพูด ฉะนั้นไม่แปลกเลยที่พรจะไม่มีเพื่อนสนิทเลยซักคน และคุณครูประจำชั้นก็จะชอบเขียนด้านหลังสมุดบันทึกเกรดเฉลี่ยของพรอยู่เสมอว่า "เรียนผู้ปกครองของน้องพร น้องพรเป็นเด็กขี้อาย ไม่กล้าแสดงออก และไม่ค่อยพูดซักเท่าไหร่ การเรียนอยู่ในเกณฑ์พอใช้ ค่ะ" แต่ว่าสมุดบันทึกที่คุณครูเขียนและให้พรเอาไปให้ผู้ปกครองดูนั้น ผู้ปกครองของพรซึ่งมีแม่และยาย คุณคิดว่าใครจะเป็นคนที่ดูและอ่านสมุดบันทึกนั่น เฉลยเลยดีกว่าค่ะ ไม่มีใครที่เปิดอ่านหรอกค่ะ เพราะแม่ของพร เมื่อพรกลับจากโรงเรียนก็ไม่เจอกันแล้วแม่ของเธอจะกลับบ้านตอนดึก ส่วนยายนั้นไม่ต้องพูดถึงแกเป็นคนแก่ที่หูหนวกตาก็ไม่ค่อยดี ฉะนั้นสมุดบันทึกที่คุณครูได้เขียนไว้ให้ผู้ปกครองของพรอ่านนั้นก็ยังอยู่ในกระเป๋าเหมือนเดิม
วันเวลาผ่านไปถึงช่วงที่ต้องปิดเทอญใหญ่ ก่อนปิดเทอญ ๑ วัน ในแต่ละชั้นเรียนก็ได้พากันทำความสะอาดเก็บอุปกรณ์การเรียนของตัวเองให้ครบซึ่งเพื่อนๆในห้องต่างก็มีพ่อแม่มาคอยรับและพูดคุยกับคุณครูประจำชั้น ส่วนพรได้แต่นั่งหน้านิ่งมองเพื่อนๆทีและคนอย่างเดียวเพราะรู้ดีว่าตัวเองไม่มีพ่อส่วนแม่ก็เมาเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว ก่อนจะถึงเวลาคุณครูปล่อยคุณครูก็จะแจกนมกล่องให้ไปดื่มที่บ้านคนละ ๑ ลัง คิดดูซิค่ะ ว่ามันหนักมากแค่ไหน เพื่อนคนอื่นๆก็มีพ่อถือลังนมให้แม่ก็ถือกระเป๋าให้ ส่วนพร เธอคงจะปลงเธอต้องแบกลังนมออกจากโรงเรียนแบบหน้านิ่งๆเพื่อนก็มอง
เมื่อพรหอบหิ้วสิ่งต่างๆมาถึงหน้าโรงเรียนก็พบว่ายายของเธอกำลังเดิมมาหา ใบหน้าของพรนั้นยิ้มออกได้เลยทีเดียว ยายของพรถือลังนมให้พรและก็เดินกลับบ้านด้วยกัน พอมาถึงบ้านพรก็เปลี่ยนชุด จากนั้นก็เอานมไปเก็บไว้ในบ้านและช่วยยายกวาดบ้านหุงข้าว ซึ่งถ้าถามว่าแม่ของเธอไปไหน ก็เหมือนเดิมเพราะพรมาถึงบ้านไม่เห็นแม่เธอก็รู้แล้วว่าแม่ไปไหน ทำอะไรอยู่ ความรู้สึกของเธอมันชินชาไปเสียแล้ว
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น