ตอนที่ ๑ เด็กน่าสงสาร
วันเวลาผ่านไปพรก็ได้เข้ารับการศึกษาที่โรงเรียนใกล้บ้าน มีแม่และยายของเค้าผลัดกันเดินไปส่งที่โรงเรียนทุกเช้า พอเข้าในระดับชั้นประถมศึกษาปีที่ ๑ พรก็เดินไปโรงเรียนเองพร้อมเด็กแถวบ้านสองสามคนเป็นแบบนี้ทุกวันจันทร์-ศุกร์ มีครั้งนึงในฤดูฝน ตอนเลิกเรียน พรยืนรอแม่ของตัวเองมารับด้วยความหวังและไม่ยอมไปกับใคร ถึงแม้น้าข้างบ้านที่มารับลูกของแกจะพาไปส่งด้วยก็ตาม
๑๐ นาทีผ่านไป
๓๐ นาทีผ่านไป
๑ ชั่วโมงผ่านไป ก็ยังไร้วี่แววของแม่ พรตัดสินใจเดินกลับบ้านเองทั้งที่ฝนยังคงตกหนักพร้อมกับความผิดหวังที่หลั่งรินออกมาหลายหยด เมื่อเดินกลับมาถึงบ้านเห็นแค่ยายกำลังทำอาหาร มองไปรอบก็ไม่เห็นแม่ พรก็เลยถามยาย และคำตอบที่ได้มันทำให้พรถึงกับพูดไม่ออกยายบอกว่า "แม่ไปกินเหล้ากับเพื่อน" ในใจของพรนั้นคิดว่าแค่เกิดมาพ่อไม่มีถูกทิ้งตั้งแต่เด็กก็ปวดใจจะแย่ ไหนยายจะแก่หลงๆลืม แม่ก็ยังมากินแต่เหล้า เมาเกือบทุกวัน ทำไมชีวิตต้องเป็นแบบนี้ด้วย รู้สึกเหมือนขาดความอบอุ่น แต่จะทำไงได้ชีวิตต้องดำเนินต่อไป พรรีบอาบน้ำและมากวาดบ้าน นั่งทำการบ้าน และทานข้าวกับยายสองคน เพราะแม่ยังไม่กลับบ้านทั้งที่มันก็ปาไปตั้งสี่ทุ่มกว่าแล้ว
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น